Het is bijna december. Het is afwisselend weer. Soms schijnt de zon en is de hemel blauw, soms is de hemel grauw en regent het een beetje. Doordat de meeste bladeren inmiddels van de bomen zijn gevallen, kan ik de trein en de metro zien langsrijden in de richting van de Bijlmer en terug. Ons balkon is nog overwegend groen. Al zijn de basilicum en de muntplant kaal alsof ze een chemokuur hebben ondergaan, de rozemarijn doet het nog prima. Ook het kerstboompje dat ik eens vond ergens in de Pijp en wat voeding en liefde gaf, is weer bijna helemaal groen geworden en spreidt zijn takken trots om volgende maand te worden behangen met lampjes. De overbuurvrouw gaat met een swiffer door haar container. Vogeltjes vliegen af en aan, eksters, kraaien, houtduiven, vlaamse gaaien, het is een drukte van jewelste in de lucht om ons heen. Zelfs ons vogelhuisje wordt nog bewoond door een pimpelmeesfamilie. Aan de Amstel wordt het Amstelkwartier gerealiseerd. Er wordt non-stop gebouwd. Toen ik laatst eens echt naar buiten keek, stond er ineens een nieuw flatgebouw. Achter elkaar worden heipalen de grond in gestampt. Voor iemand uit de zompige polder een vertrouwd geluid dat bijna synchroon loopt met mijn hartslag en de maat van klassieke barok muziek die op de achtergrond speelt.
Deze muziek heb ik opgezet omdat het tot betere concentratie zou leiden bij het studeren. Er wil niks meer uit m’n pen vloeien de laatste tijd. De motivatie is volledig verdwenen, ik weet niet waar ik moet beginnen en al helemaal niet hoe. Ondertussen sijpelen de dagen aan mij voorbij zonder dat ik het doorheb. Het is bewonderenswaardig hoe weinig ik op sommige dagen kan uitvoeren. Ik sta op als het nog donker is, ontbijt met mijn vriendin, blader door de krant, zet de wasmachine aan, bekijk mijn emails. Dwaal af naar websites die wel interessant zijn maar niet echt relevant. Dan open ik het document in waar ik wil gaan werken. Inmiddels is het dan alweer tijd om koffie te zetten. Ik perfectioneer het opschuimen van melk voor mijn latte en kijk wat filmpjes hoe dit beter te doen. De melk mag niet heter worden dan 70 graden omdat anders de smaak veranderd. Ook is het belangrijk koude volle melk te gebruiken. Oefening baart kunst, de schuim die ik tegenwoordig thuis maak met het opschuimapparaatje van de HEMA is echt heel goed. Misschien word ik wel barista. Dan nog maar een rondje favorieten. Kijken of er nog iemand iets leuks gepost heeft op FB, meestal niet. Soms kijk ik nog een leuk programma op uitzendinggemist. Dan is het alweer tijd om te lunchen, na de lunch, ga ik echt aan de slag. Maar eerst nog even verder oefenen met het programma typefaster waarmee ik probeer te leren typen met tien vingers. Dan lees ik een hoofdstuk, staar nog wat uit het raam. De buurvrouw slaat haar swiffer uit en rookt een sigaret. Ik probeer nog wat foto’s te maken van amper stilzittende pimpelmezen. Half drie alweer. Wat zullen we vanavond eens eten? Mijn grootste troef als het gaat om soggen: koken, eten bereiden. Er zijn weinig dingen die mij meer voldoening brengen dan eten bereiden. Waarschijnlijk heb ik er daarom mijn beroep van gemaakt. Als het gewaardeerd wordt gegeten, wordt deze voldoening groter. Gebakken aardappelen. Klinkt makkelijk, is het niet. Foodtube bied uitkomst; geklaarde boter en kruimige aardappelen. Ik zet de aardappelen vast op het vuur. De wasmachine was inmiddels ook alweer een tijdje klaar dus in de tussentijd frisse kleren ophangen. Wat is het trouwens belachelijk stoffig hier in huis als de zon door de ramen schijnt. Mijn vriendin en ik beschuldigen elkaar er altijd van dat als de één niet thuis is, de ander stiekem een bak stof leegstrooit, zo snel ligt de vloer weer vol met pluis. De twee schapenvachten die we over onze bureaustoelen hebben gedrapeerd zullen hier ongetwijfeld aan bijdragen. Wie lekker zitten wil zal moeten stofzuigen.
De buurvrouw rookt nog een sigaret en lapt daarna de ramen. Zeker ook aan het studeren. Ik fiets naar de supermarkt. Heerlijk weer. Waarom ga ik eigenlijk nu pas naar buiten? Als ik terugkeer doet de schemer alweer zijn intrede. Gelukkig woon ik niet in Zweden. Ik zou m’n banden eens op moeten pompen. Is er nog nieuwe email? Kan ik nog iets liken? Mijn eega komt al bijna thuis. Ik zal eens aan het eten beginnen…
Deze muziek heb ik opgezet omdat het tot betere concentratie zou leiden bij het studeren. Er wil niks meer uit m’n pen vloeien de laatste tijd. De motivatie is volledig verdwenen, ik weet niet waar ik moet beginnen en al helemaal niet hoe. Ondertussen sijpelen de dagen aan mij voorbij zonder dat ik het doorheb. Het is bewonderenswaardig hoe weinig ik op sommige dagen kan uitvoeren. Ik sta op als het nog donker is, ontbijt met mijn vriendin, blader door de krant, zet de wasmachine aan, bekijk mijn emails. Dwaal af naar websites die wel interessant zijn maar niet echt relevant. Dan open ik het document in waar ik wil gaan werken. Inmiddels is het dan alweer tijd om koffie te zetten. Ik perfectioneer het opschuimen van melk voor mijn latte en kijk wat filmpjes hoe dit beter te doen. De melk mag niet heter worden dan 70 graden omdat anders de smaak veranderd. Ook is het belangrijk koude volle melk te gebruiken. Oefening baart kunst, de schuim die ik tegenwoordig thuis maak met het opschuimapparaatje van de HEMA is echt heel goed. Misschien word ik wel barista. Dan nog maar een rondje favorieten. Kijken of er nog iemand iets leuks gepost heeft op FB, meestal niet. Soms kijk ik nog een leuk programma op uitzendinggemist. Dan is het alweer tijd om te lunchen, na de lunch, ga ik echt aan de slag. Maar eerst nog even verder oefenen met het programma typefaster waarmee ik probeer te leren typen met tien vingers. Dan lees ik een hoofdstuk, staar nog wat uit het raam. De buurvrouw slaat haar swiffer uit en rookt een sigaret. Ik probeer nog wat foto’s te maken van amper stilzittende pimpelmezen. Half drie alweer. Wat zullen we vanavond eens eten? Mijn grootste troef als het gaat om soggen: koken, eten bereiden. Er zijn weinig dingen die mij meer voldoening brengen dan eten bereiden. Waarschijnlijk heb ik er daarom mijn beroep van gemaakt. Als het gewaardeerd wordt gegeten, wordt deze voldoening groter. Gebakken aardappelen. Klinkt makkelijk, is het niet. Foodtube bied uitkomst; geklaarde boter en kruimige aardappelen. Ik zet de aardappelen vast op het vuur. De wasmachine was inmiddels ook alweer een tijdje klaar dus in de tussentijd frisse kleren ophangen. Wat is het trouwens belachelijk stoffig hier in huis als de zon door de ramen schijnt. Mijn vriendin en ik beschuldigen elkaar er altijd van dat als de één niet thuis is, de ander stiekem een bak stof leegstrooit, zo snel ligt de vloer weer vol met pluis. De twee schapenvachten die we over onze bureaustoelen hebben gedrapeerd zullen hier ongetwijfeld aan bijdragen. Wie lekker zitten wil zal moeten stofzuigen.
De buurvrouw rookt nog een sigaret en lapt daarna de ramen. Zeker ook aan het studeren. Ik fiets naar de supermarkt. Heerlijk weer. Waarom ga ik eigenlijk nu pas naar buiten? Als ik terugkeer doet de schemer alweer zijn intrede. Gelukkig woon ik niet in Zweden. Ik zou m’n banden eens op moeten pompen. Is er nog nieuwe email? Kan ik nog iets liken? Mijn eega komt al bijna thuis. Ik zal eens aan het eten beginnen…